Het verhaal van de Griekse wijsgeer Plato heeft in de loop der eeuwen de meest uiteenlopende theorieën - de ene al waarschijnlijker dan de andere - doen ontstaan over de plaats van het geheimzinnige eilandenrijk Atlantis, dat in de nevelen van de tijd verdween. Sinds halfweg de 19de eeuw zijn ongeveer 2000 boeken geschreven en is er een niet aflatende speurtocht naar Atlantis, dat aan de oorsprong staat van de menselijke beschaving. Hoewel het nog steeds niet vast staat of het ooit echt heeft bestaan, zijn er tientallen mogelijke locaties van het verloren paradijs geopperd aan weerszijden van de Atlantische Oceaan en in de rest van de wereld.

We doen hier een willekeurige greep uit de veelheid van mogelijke vindplaatsen:

• Groenland;



• Sri Lanka en India in het Verre-Oosten;



• Midden-Amerika, met de verdwenen beschavingen van de Inca's (Peru en Bolivia), Maya's en Azteken (Mexico).



• het noorden van Zweden;



• de Noordzee, bij de monding van de Schelde, Maas en Rijn.



• onder het zand van de Sahara woestijn;



• de Libanese stad Baalbek waar muren zijn gevonden met megalithische stenen die tot 2.000 ton wegen.



• de machtige stad Troje, verwoest rond 1.500 voor Christus, hoofdplaats van Klein-Azië, bekend door de beroemde sage "Ilias" van de Griekse dichter Homerus. De resten van het legendarische Troje, waaronder de indrukwekkende Leeuwenpoort, werden in 1891 blootgelegd door de Duitse archeoloog H. Schliemann in West-Anatolië, een streek aan de Zwarte Zee in het Noorden van Turkije.

• Rond het eiland Malta, waarvan de rotsstructuren 9.000 jaar ouder zijn dan tot nu toe werd gedacht.



• Vooral het Griekse eiland Santorini (Thera), in de Egeïsche Zee, is een grote favoriet. Het zou alles zijn wat daar overblijft van de Minoïsche beschaving, waarvan het centrum was gelegen op Kreta, 80 km zuidwaarts. Omstreeks 1.500 voor Christus werd Santorini getroffen door een gigantische vulkaanuitbarsting en grotendeels verzwolgen door de zee. Tijdens recente opgravingen zijn resten aangetroffen van een rijke cultuur uit het bronstijdperk. Ook voorwerpen die verband houden met een stierencultus die, volgens Plato, ook bestond in Atlantis. Maar Plato dateert de ondergang van Atlantis rond 9.500 voor Christus, voorbij "de zuilen van Hercules" (de straat van Gibraltar").

• Het rijk Atlantis zou gevormd zijn geweest door een keten van kleine eilanden en bergruggen in het midden van de Oceaan, die geografisch de Oude (Westen en Afrika) en Nieuwe Wereld (Amerika) verbonden, met uitlopers aan weerzijden van de Oceaan. Door een ramp zou Atlantis onder de golven zijn verdwenen en alleen de Azoren en de Canarische Eilanden, zouden als toppen van de Midden-Atlantische bergrug boven de zeebodem overgebleven zijn. Het klopt dat de broze en dunne oceaanboden in de buurt van de Azoren een vulkanische stoorzone is.




• Aan de andere kant van de Oceaan, in de buurt van het eiland Bimini, in de Bahama's, zijn in 1968 door duikers onderwaterconstructies ontdekt, die misschien ook resten zijn van het oude Atlantis.

De bekendste voorstander van Atlantis op de bodem van de Atlantische Oceaan is de Amerikaanse geleerde en politicus Ignatius Donnelly. In zijn internationale bestseller "Atlantis: The Antedilivian World" (1882) stelt hij vast dat er opvallende overeenkomsten zijn in de mythologie, astrologische opvattingen, hiërogliefen en bouwtrant .

• Prof. Charles Hapgood, die antropologie en geschiedenis van de natuurwetenschappen doceerde aan het Keen State College in New Hampshire, publiceerde in zijn boek "Maps of the Ancient Sea Kings" (1966) een zeer oude kaart, waarop Antarctica staat afgebeeld. Deze dateert uit 1513 - drie eeuwen voordat de Zuidpool officieel werd ontdekt! - en was eigendom van de Turkse admiraal Piri Re'is. Hij had dus kennis van Antarctica die hij eigenlijk niet kon hebben. Op de kaart staan delen van Antarctica afgebeeld, voordat het continent helemaal onder het ijs verdween: grote bergketens, rivieren, brede valleien en vlakten, die genoten van misschien zelfs een subtropisch klimaat.





• Hapgood kwam tot de slotsom dat er in de oertijd een geavanceerde zeevarende beschaving moet hebben bestaan, die een hoge kennis had van de geografische lengte- en breedtegraden. De Europeanen hadden die pas in de 18de eeuw, met de oprichting van het observatorium van Greenwich.
• Het echtpaar Flem-Ath gelooft dat een groot deel van de Zuidpool 12.000 jaar geleden in een gematigd klimaat lag, dat een beschaving kon huisvesten, die ten onder ging toen het hele continent in de greep van de ijzige poolkou kwam. Volgens Flem-Ath waren de Piri-Re'is kaart en andere kaarten uit het boek van Hapgood (o.m. één van de Vlaming Mercator) gedurende eeuwen van kopie op kopie gemaakt. Het eerste exemplaar dateert uit de vroegste oudheid en werd doorgegeven door de Kretenzen, de Feniciërs, en berustte waarschijnlijk in de bekende bibliotheek van Alexandrië (Egypte) en later in die van Constantinopel (het huidige Istanboel).
• In 1949 heeft een Brits-Zweedse expeditie bevestigd dat de kaarten, die Hapgood in zijn boek verzamelde, verbazend nauwkeurig blijken te zijn. Ze ontdekte dat grote delen van Antarctica, zoals Queen Maud Land, tot zo'n 10.000 jaar voor Christus inderdaad nog vrij waren van ijs. Op 300 km van de zuidpool vonden geologen zelfs fossielen van loofbomen en sparren, die slechts kunnen gedijen in een warm klimaat. Hoe komt het dat de zuidpool helemaal onder het ijs verdween en daarmee de oeroude beschaving (Atlantis?) van de aardbodem veegde? Hiermee komen we bij het volgend hoofdstuk over de eigenlijke aard van de catastrofe, die de pre-historische beschaving verwoestte.