 | sporen van atlantis |  |
Waar komen we vandaan? Waar ligt de bron van onze beschaving? Er bestaan daarover allerlei theorieën, op grond van veel wetenschappelijk onderzoek. Maar weten we het werkelijk? De voorbije decennia duiken overal ter wereld dingen op die ingaan tegen de gangbare opvattingen van deskundigen en haaks staan op wat we op school leren. Ons hele wereldbeeld staat momenteel ter discussie. Misschien stammen we wel niet af van primitieve holbewoners maar van een (onbekende) gevorderde oerbeschaving, die door een ramp van wereldformaat, vrijwel volledig van de aardbodem werd weggevaagd, lang voordat de geschiedschrijving begon.
Een groep van oudheidkundigen (vooral Egyptologen) heeft de laatste tijd baanbrekend werk verricht buiten de platgetreden paden van de bestaande wetenschap. Er ontwikkelt zich een samenhangende theorie die de hele kijk op de geschiedenis van de mensheid verandert. Het komt hierop neer dat er - lang voor de hoogbloei van het Egyptisch rijk - in de late prehistorie een machtige en hoogstaande beschaving moet hebben bestaan, die op wetenschappelijk gebied zelfs kan wedijveren met de onze. Een catastrofe rond het jaar 10.500 voor Christus maakte er brutaal een einde aan. Waar die beschaving precies lag en hoe omvangrijk ze was is zelfs niet zo belangrijk. Wél DAT die er is geweest. De bloei en ondergang van Atlantis, zoals beschreven door Plato, is een soort van mythisch verhaal (te vergelijken met het bijbelse verhaal over de schepping van Adam en Eva in de Hof van Eden) dat niet letterlijk moet worden genomen, maar wel verwijst naar een "verloren paradijs" waarvan de oorsprong verborgen ligt in de nevelen van de tijd.
Na de apocalyptische ramp van 10.500 voor Christus zouden de weinige overlevenden van die oerbeschaving met hun fabelachtige kennis en vaardigheden zijn uitgezwermd over de hele aardbol. Op tal van plaatsen zijn hun sporen, "vingerafdrukken" (Graham Hancock) nog terug te vinden. Het gaat om bouwwerken (tempels en piramiden) die verrassende overeenkomsten vertonen en overstelpend bewijsmateriaal leveren van een zeer geavanceerde kennis van bouwtechnologie, geneeskunde, sterrenkunde, astronomie, cartografie, meetkunde en wiskunde. Het heeft er alle schijn van dat overlevenden van een zeevarende natie in een ver verleden de Atlantische en Stille Oceaan overstaken, lang voor Christoffel Columbus en andere ontdekkingsreizigers dat deden.
Tal van bouwwerken, zowel op het vasteland als onder water, op geografisch zeer verspreide plaatsen op aarde, lijken plots uit het niets te zijn ontstaan, maar in werkelijkheid hebben ze geput uit één gezamenlijke bron, een onbekende beschaving, die wij gemakshalve Atlantis noemen. Die gebouwen en ruïnes waren als het ware middelen om allerlei gecodeerde boodschappen door te geven omtrent de ons omringende kosmos. Hier volgt een overzicht van zo'n stille getuigen uit een ver verleden, die maar moeizaam hun geheimen prijs geven.
- Wie kent niet de wereldberoemde cirkels van megalieten in het Engelse Stonehenge? Er bestaan allerlei wetenschappelijke theorieën over, o.m. dat ze dienden als observatorium en als wereldkalender, maar niemand weet er het fijne van.
- In de omgeving van Carnac in het Franse Bretagne staan eindeloze rijen rechtopstaande reuzestenen (menhirs, dolmens en cromlechs) die evenmin duidelijk maken wat hun eigenlijke functie was. Op het nabijgelegen eiland Gavrinis, in de Golf van Morbihan, is een eeuwenoud megalithisch graf bewaard gebleven met geometrische tekeningen in de wandstenen die misschien verband houden met de kosmische ordening, maar ook hier tast de wetenschap in het duister.
- In het Zuid-Amerikaanse Bolivia, niet ver van het Titicaca-meer, 3.800 meter boven de zeespiegel, vinden we de mysterieuze resten van Tihuanaco, vol ontzag "de stad der goden" genoemd door de latere Indianen. Hij zou dateren uit de prehistorie, minstens 12.000 jaar voor Christus, en was ooit groter dan het keizerlijke Rome. Hoe valt dat te rijmen met de geschiedenisboeken, waarin staat dat de mens 5.000 jaar geleden nog in het steentijdperk leefde. In 1949 kwam een archeoloog tot de bevinding dat Tihuanaco een observatorium was, gericht op zon en sterren. De fameuze Zonnepoort en de tempels zijn gemaakt door mensen die gefascineerd waren door de tijd en de precessie van onze planeet. Ze staan precies gericht op de 4 windstreken, zoals de Egyptische piramiden. De enorme steenblokken zijn perfect op elkaar gelegd, zonder gebruik van cement. Het lukt zelfs niet om met een naald of scheermesje tussen de voegen te komen! De stenen zijn aan elkaar geklonken met metalen ankers. Dit veronderstelt dat de bouwmeester beschikten over een draagbare smeltoven, waarmee ze het metaal vloeibaar hielden. Het is nog steeds een raadsel hoe ze stenen van 200 ton (het gewicht van zowat 300 middenklasse auto's) konden verplaatsen en optillen.
- Nog reusachtiger megalithische rotsblokken treffen we aan in de paleizen en tempels van de Inca's rond Cuzco, in het Peruaanse Andes-gebied. Een indrukwekkend voorbeeld is de vesting van Sacsayhuaman, gemaakt door mensen die niet eens het wiel kenden en geen hijskraan of katrol hadden. En dan is er natuurlijk de toeristische trekpleister, de prehistorische ruïne-stad Machu Picchu, die pas in 1911 werd ontdekt in een onherbergzame bergstreek.
- Meer naar het noorden, in Mexico, het land van de oude Maya- en Azetencultuur, staan we hier en daar voor nieuwe raadsels. De oerbewoners, de Olmeken, beitelden rond 18.000 voor Christus grote mensenhoofden met de gelaatstrekken van een Afrikaan. Elders zien we een blanke man afgebeeld, eveneens duizenden jaren voor de komst van de Spanjaarden. Waar kwamen die zwarten en blanken vandaan, lang voor Columbus? De archeologen zitten met de handen in het haar. Waren zij misschien overlevenden van de wereldramp, die van over de oceaan naar hier kwamen en een beschaving als het ware uit het niets toverden?
- Een architectonisch pronkstuk is ongetwijfeld de heilige stad Teotihuacan, met de piramide van de Maan en van de Zon, van elkaar gescheiden door de "Weg der Doden". Later bouwden de Azteken, die in 15de eeuw voor Christus de Olmeken opvolgden, ook nog een derde centrale piramide voor de blanke god Quetzalcoatl.
- Niet alleen op het vasteland zijn er resten van een oerbeschaving. Ook onder het wateroppervlak van de oceanen vindt men de laatste jaren resten van een oeroude verdwenen beschaving. Met het oog op de publicatie van zijn nieuw boek "Underworld" volgend jaar is de wereldbefaamde Britse archeoloog Graham Hancock bezig met een zoektocht naar deze stenen getuigen op de oceaanbodem. Op zijn website staan de onderwaterfoto's , die tijdens de duiksessies zijn genomen. Voor de kust van het meest zuidelijk gelegen Japanse eiland Yonaguni verkende hij kennelijk door mensenhanden gemaakte bouwstructuren, uitgehouwen in massieve rotsen, met piramideachtige trappen en terrassen, over een lengte van 200 meter, precies op de Noord-Zuid as, 30 meter diep. Dit monument is naar schatting 10.000 jaar oud en gebouwd door de pre- historische Jamonbeschaving. Elders in de Stille Oceaan, nabij de eilanden Tahiti, Tongo, Ponape, Kosrae, Guam, Rota en Tinian liggen soortgelijke verzonken bouwwerken te wachten op nadere verkenning. Ook rond het eiland Malta in de Middellandse Zee wil Hancock een kijkje gaan nemen naar vermoedelijke resten van een prehistorisch bouwwerk.
- In 1968 werd in de ondiepe wateren voor de Noord-Westkust van het eiland Bimini, in de Bahamas, door een groep diepzeeduikers een 580 meter lange L-vormig constructie ontdekt van twee evenwijdige rijen van reusachtige stenen muren, vermoedelijk van een oeroude tempel. In de jaren '70 werden nog enkele tientallen andere soortgelijke ruïnes aangetroffen in dat gebied. Sommige zijn bekleed door drie verschillende soorten metaal: rood en geel koper en ijzer. Ze doen denken aan de 3 wallen van de verdwenen stad Atlantis die, volgens Plato, ook waren belegd met verschillende soorten metaal: brons, tin en een onbekend rood metaal orichalcum.
- En we eindigen onze rondreis in Egypte, op de vlakte van Gizeh. Dit is de plaats bij uitstek waar het hoge vernuft van de oerbeschaving gestalte krijgt. De 3 grote pyramiden wonderen van de oudheid, triomf van een volk dat noch de katrol, noch het wiel noch de hijskraan kende. Hoe kregen ze gladgepolijste blokken van honderden ton de hoogte in? Onverklaarbaar. Er bestaan in de héle VS nu maar twee kranen die zo'n gewichten kunnen verplaatsen.
In zijn bestseller "The Orion Mystery" (1994) vond de astronoom Robert Bauval in de piramiden sporen van een hoog niveau van technologische, astronomische en wiskundige kennis. De 3 reuzenbouwwerken zijn precies volgens hetzelfde patroon opgesteld op aarde als de 3 sterren in de gordel van het sterrenbeeld Orion, zoals die in 10.450 voor Christus aan de hemel stonden. De 4 zijden van de piramiden staan precies in de richting van de 4 windstreken, met een ongelooflijke nauwkeurigheid die zelfs hedendaagse ingenieurs maar met moeite kunnen evenaren. Bovendien lijkt de grote piramide van Chefren een wiskundig model te zijn van het noordelijke halfrond. Ze staat geprojecteerd op een plat oppervlak met een schaal van 1:43.2000. Dit is geen willekeurig getal. Het bevat het transcendente getal 'pi', de verhouding van de hoogte (147,15 meter) tegenover de omtrek van de hele cirkel. Om dit te verwezenlijken moesten ze kiezen voor de lastige hoek van 52° voor de 4 zijden van de piramide.
De bouwmeesters hadden ook grote aardrijkskundige kennis. De piramide staat precies op de 30° noorderbreedte, dat is één derde van de afstand tussen de evenaar en de noordpool. Ook beschikten ze over ongemeen sterk gereedschap. De inhoud van de sarcofaag in de koningskamer va de piramide van Chefren bijvoorbeeld is precies de helft van het volume van de buitenkant, tot op een vierkante centimeter nauwkeurig. De massieve granieten blok is uitgezaagd met een instrument dat veel sneller is dan de huidige boren. Hoe ze het deden weten we nog steeds niet. De piramidebouwers moeten dus op een of andere manier hun fabelachtige kennis hebben geërfd van hun voorouders uit de verre prehistorie, een maritieme beschaving, die in de overlevering Atlantis wordt genoemd.
/
